Sakrat Janowicz (biał. Сакрат Яновіч) 1936-2013.   Fot. PAP / Tomasz Gzell

W dniu 14 lutego 2013 w Krynkach delegacja  nauczycieli i uczniów naszego Liceum pożegnała Sokrata Janowicza – współczesnego  pisarza tworzącego po białorusku i po polsku, nazywanego Pisarzem Obojga Narodów, wielki autorytet środowiska mniejszości białoruskiej w Polsce.

Sakrat Janowicz (biał. Сакрат Яновіч, ur. 4 września 1936 w Krynkach, zm. 17 lutego 2013 tamże – białoruski pisarz, piszący po białorusku i po polsku. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1956 na łamach białoruskiego tygodnika "Niwa" wydawanego w Białymstoku. Mistrz lirycznych miniatur pisanych prozą poetycką.

W 2005, na ceremonii podczas koncertu inaugurującego sezon, w gmachu Opery i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku, został odznaczony przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Bibliografia:

•  Zahony – opowiadania (1969)
•  Wielkie miasto Białystok – miniatury (1973)
•  Zapomnieliska – miniatury (1978)
•  Ściana – powieść (1979)
•  Małe dni – miniatury (1981)
•  Samosiej – powieść (1981)
•  Trzecia pora – miniatury (1983)
•  Miniatures – miniatury (1984)
•  Srebrny jeździec – opowiadania historyczne (1984)
•  Białoruś, Białoruś – eseje (1985)
•  Terra Incognita: Białoruś – eseje (1993)
•  Dolina pełna losu – opowieści (1994)
•  Nasze tysiąc lat – tom rozmów z Jerzym Chmielewskim (2000)
•  Ojczystość. Białoruskie ślady i znaki – zbiór esejów (2001)
•  Domowe stulecie – powieść (2008)

DO SOKRATA

Do zobaczenia, kochany Sokracie, w niebiańskich Krynkach!

Spotkamy się tam, gdzie wolność wije gniazda w sercach ludzi,

zrywając ich do lotu przerwanego w dzieciństwie. Spotkamy się

w naszej małej ojczyźnie, u Boga za piecem, gdzie obcy jest swój,

inny jest u siebie i gdzie biała Dobroruś jest tutejsza. Spotkamy się

na prowincji, gdzie człowiek własnymi rękami tworzy centrum świata,

gdzie niebo odbija się w kropli i gdzie Dawid zwycięża Goliata.

Do zobaczenia, kochany Sokracie, w niebiańskich Krynkach!

Spotkamy się na pograniczu, gdzie dach naszego domu

nie przesłania nieba i człowiek, jak się z drugim zejdzie, pieśń

na trzy głosy śpiewa. Spotkamy się w konarach kosmicznego dębu,

popijając sok z korzeni, a nasza dobra pamięć każdą chwilę życia

wieczną uczyni. Spotkamy się pod powierzchnią rzeczy,

w esencji istnienia, gdzie cicha miłość nasze Ja w Ty przemienia.

Do zobaczenia, kochany Sokracie, w niebiańskich Krynkach!

Krzysztof Czyżewski, Fundacja Pogranicze