| piątek, 27 kwietnia 2018 roku Dodał: Sławomir Niedźwiecki |
|
Na trzy lata rodzice umieścili nas w tym ciepłym i bezpiecznym inkubatorku. Nauczyciele kształcili tu nas z całych sił. Wspaniały Pan Dyrektor rozkręcał każdy dzień swoim humorem i ogólnym całokształtem(...) Park. Widok na drzwi. Ławka. Brązowa. Ta, na której siedziałam parę lat temu i moim "matematycznym" mózgiem liczyłam za ile lat będę się uczyć w tej szkole. Krople. Mokre. Z nieba. Refleksja. |
PRZYSZŁOŚĆ. Niektórzy z nas już pewnie spakowani czy to na studia, czy na wakacje. Są pewnie i tacy, którzy dopiero zbierają się do tego, aby przejrzeć listę istniejących kierunków.
Ostatni poniedziałek ostatni wtorek, środa czwartek, piątek... PIĄTEK- PYTANIE: JAK PRZEŻYĆ ROZSTANIE ? Spotkałam absolwenta, który mnie nie pocieszył. Powiedział: , ”Będziesz ryczeć ". Rozpoczynając naukę nie mamy świadomości biegu czasu i nikt tak na prawdę nie ceni upływających dni, dwa i pół roku przebimbane, później spięcie i arkusze w ruch. NASTĘPNIE MINIMUM MIESIĄC STRESIKU. MATURA. Ale zanim to, najsłynniejsza w życiu majówka, podczas której zapewne maturzyści prasują ubrania na egzamin.
Zwrócę się teraz do moich rówieśników:
Pamiętajcie, każdy z nas jest ewenementem, każdy z nas ma swoją ogromną wartość i każdy indywidualnie, na swój sposób odbiera rzeczywistość. (ZACZYNA PADAC. WIECEJ KROPELEK). Życzę Wam odpowiednich i przemyślanych wyborów albo żebyście szczęśliwie zrobili wyliczankę, bo nie będzie drugiej szansy na pierwszy wybór. Jeśli może jakiś pierwszoklasista to czyta (chociaż szczerze wątpię, że ktokolwiek dotrwał do tego momentu) to proszę weź się do nauki TERAZ. Korzystaj z najpiękniejszych lat. KOLEDZY I KOLEZANKI: spotkamy się jeszcze kiedyś. Do zobaczenia w Biedronce, na poczcie, w toalecie, na schodach ruchomych, w banku, w szpitalu, w sądzie, na policji (może lepiej nie...) tylko byle nie pod mostem. Jedna bardzo mądra osoba kategorycznie zabrania mi się smucić ale nie wytrzymam: SMUTNO MI!
Pomimo tego, że nie ze wszystkimi udało nam się nawiązać kontakt, to i tak tworzymy coś w rodzaju rodziny. Wiadomo, czym rodzina większa, tym członkowie, tak na prawdę słabiej się znają. Ale rodzinę zawsze charakteryzuje coś wspólnego. Na przykład nazwisko lub geny. Nasza szkolna rodzina też ma taki gen. Wszczepiono nam tu specyficzny gen o nazwie ,,BIAŁORUS" - który sprawia, że mijając się na ulicy wiemy, że to SWÓJ idzie...
Magdalena Malisz |
 | Wstecz |
